Aangenaam kennismaken

Als ik mij aan jou voorstel, zeg ik: ‘Hallo, ik ben Rineke.’ En dan zeg jij op jouw beurt: ‘Hallo, ik ben…’ en dan volgt je naam. Een naam alleen zegt ons nog weinig, want namen betekenen in onze cultuur niet zoveel. Wanneer we verder in een kennismakingsgesprek zijn, breiden we het uit. Dan zeggen we: ‘Ik ben leerkracht,’ of: ‘Ik ben chauffeur,’ ‘Ik ben moeder,’ of: ‘Ik ben ZZP-er.’ Worden we nog wat persoonlijker, dan kunnen we iets zeggen als: ‘Ik ben hartpatiënt,’ of: ‘Ik ben gepensioneerd,’ of: ‘Ik ben slechtziend.’

Door Rineke Peterson

Als wij zeggen: ‘Ik ben….,’ dan volgt er een uitdrukking van hoe wij onszelf zien en hoe wij willen dat een ander ons ziet. Je verklapt je identiteit. Als mensen je identiteit weten, weten ze hoe ze je kunnen benaderen. Dat is precies wat God doet als Hij zegt: ‘Ik ben…’ God zegt: ‘Hallo, ik ben God, de Schepper van de hemel en aarde. Ik ben de Heer van de hemelse legers, Ik ben de God die altijd overal is en die buiten de tijd staat. Ik ben heilig en rechtvaardig. Ik ben de God die voorziet, Ik ben de Genezer. Ik ben Licht, Ik ben onveranderlijk, Ik ben jouw Herder, Ik ben jouw Vader, Ik ben die Ik ben.’

Opvatting

Dat is nogal een opsomming. En dan ben ik nog niet volledig geweest, want God is zoveel meer dan dat. God weet precies Wie Hij is en Hij aarzelt ook niet om dat aan ons duidelijk te maken. Hij wil graag dat wij weten Wie Hij is, want dan kunnen wij Hem benaderen zoals Hij is. Wij zouden diezelfde houding moeten aannemen. Veel christenen denken daar anders over. Er heerst een opvatting dat je nederig moet zijn, en dan wordt er bedoeld dat je vooral niet te hoog over jezelf mag opgeven. Maar dat is vaak een schijn-nederigheid.

Bescheiden

In Numeri 12:3 staat: ‘De man Mozes was zeer zachtmoedig, meer dan alle mensen die op de aardbodem waren.’  Het boek Numeri is één van de vijf boeken van Mozes. Mozes heeft dit dus over zichzelf geschreven. Als iemand in onze kerk dit over zichzelf zou zeggen, zouden wij al snel vinden dat die persoon erg hoogmoedig is. Wij willen liever dat iemand zich bescheiden opstelt en zelf blijven wij ook liever bescheiden. Als iemand tegen ons zegt: ‘Wat ben je goed daarin!,’ dan zwakken we het vaak af door te zeggen dat dat wel meevalt. En dan komen we met allerlei excuses. Maar het simpelweg aanvaarden van een compliment vinden we erg moeilijk.

Nederig

Wat is dan echte nederigheid? Dat is van jezelf zeggen wat God over jou te zeggen heeft. Als Hij zegt dat je heilig bent, wie ben jij dan om te zeggen dat dat niet zo is? Ben jij meer dan God om Hem tegen te spreken? Als God zegt dat jij waardevol bent, dan ben je pas echt nederig als je zegt: ‘Ja Heer, als U zegt dat ik waardevol ben, dan ben ik waardevol.’ Onze echte identiteit ligt niet in wat wij van onszelf vinden, wat een onze familieleden van ons vinden, wat de psychiater of een dokter van ons vindt. Onze identiteit ligt in wat God van ons vindt. Dat kan best afwijken van wat anderen van ons vinden. Maar als we echt nederig zijn, dan achten we wat God over ons zegt hoger dan wat een ander over ons zegt.

Gods visie

Wat zegt God dan over ons? ‘Je bent door mij geschapen.’ Je bent dus niet een product van evolutie. Ook zegt Hij: ‘Je bent heilig en rechtvaardig.’ Dat is een hele belangrijke. Veel mensen geloven dat wij als christenen nog steeds zondaren zijn. Dan zouden we een groot probleem hebben, want zondaren kunnen het koninkrijk van God niet beërven. Nee, God noemt ons heilig en rechtvaardig. Ja, we doen vaak dingen die niet zijn zoals hij het wil, maar daar worden wij niet meer op afgerekend. Jezus is afgerekend op onze zonden. Hij nam onze zonden, wij kregen Zijn heiligheid. God noemt ons geliefden. De hele wereld kan wel schreeuwen dat we niet geliefd zijn, omdat we niet voldoen aan een bepaalde standaard. God noemt ons wel geliefden, ondanks de standaard van de wereld. Hij aanvaardt ons onvoorwaardelijk. God zegt: ‘Ik ben je geneesheer.’ In de praktijk hebben we daar wel moeite mee. We gaan met een ziekte vaak eerst naar dokters, of andere ervaringsdeskundigen. En pas als die het niet meer weten, vragen we in een laatste wanhoopspoging God om hulp. Onze eerste actie zou moeten zijn om naar God te gaan en Hij kan een aardse dokter gebruiken om ons beter te maken.  

Voorstellen

Het is zo belangrijk te weten wie wij zijn in de ogen van God. Als wij weten hoe God over ons denkt, en we kiezen ervoor om Zijn gedachten hoger te achten dan de gedachten die anders zeggen, dan gaat dat is ons leven domineren. We mogen best van onszelf zeggen wat God van ons zegt. Als wij ons voorstellen, zouden we dat eigenlijk moeten doen met de woorden die God over ons uitspreekt. Paulus doet dat ook. Hij zegt in zijn brieven: ‘Hallo, Ik ben Paulus, Ik ben een dienaar van Jezus Christus. Ik ben door God aangesteld als apostel.’ Johannes omschrijft zichzelf als de discipel die Jezus liefhad. Hoe zouden wij ons dan kunnen voorstellen? Bijvoorbeeld zo: ‘Hallo, ik ben Jan, met Christus gestorven, begraven en weer opgestaan, door Christus geheiligd en gerechtvaardigd. Ik ben Gods geliefde, ik ben vergeven en genezen.’

Vrede

De Bijbel staat vol met wat God over ons zegt. Het is heel lonend om daar eens een tijd extra alert op te zijn. Als je er op let, kom je heel veel tegen. En dan zal je ontdekken dat God niets dan goed over je denkt. In Jeremia 29:11 staat: ‘Ik ken de gedachten die Ik over u koester, spreekt de HEERE. Het zijn gedachten van vrede en niet van kwaad, namelijk om u een toekomst en hoop te geven.’ Dus, wie ben jij? Aangenaam kennis maken.
Groeten van Rineke, door God geroepen om het goede nieuws van Zijn liefde aan de wereld te verkondigen.

Lees meer van Rineke op Uitdaging.nl.

Drank & drugs:  waar ligt de grens?

“Don’t do drugs!”, kauwen Amerikaans ouders je altijd in films en series toe. Da’s slecht voor je.

Drank, drugs, roken, teveel eten: het is allemaal verslavend. En iedere verslaving schaadt je geest én je gezondheid.

Simpel toch?

Jongerenreis &  Gave Festival

Gave organiseert in Ede een festival voor vluchtelingenjongeren en Nederlandse jongeren. Daarnaast biedt Gave samen met Livingstone een jongerenreis (18+) naar Griekenland.

Uitdaging Sport

Door Jacco Stijkel

“Het is een worsteling geweest om geloof en topsport te kunnen combineren”, vertelt Iris Slappendel.

'Mijn geloof heeft mij
gemaakt wie ik ben'

Iris Slappendel (32) was twaalf jaar lang profwielrenster. Een carrière die haar successen bracht maar ook zag ze de misstanden in haar sport. Momenteel komt ze op voor de belangen van profwielrensters en gaat ze als vrouw aan de slag als ploegleider bij een mannenploeg. Iris wil een inspiratiebron voor anderen zijn, vanuit haar geloof. Het verhaal van een pittige dame.

“Ik kom uit Ouderkerk aan den IJssel. Uit een niet sportieve familie”, benadrukt ze. “Op mijn twaalfde ging ik schaatsen en zomers fietste ik, een combinatie die heel veel wordt gemaakt. Daar is de liefde voor het wielrennen geboren. Natuurlijk, mijn ouders ondersteunden me maar lieten mij veel zelf uitzoeken. Mij overal naartoe rijden, zoals je wel eens hoort met jonge sporters, was er zeker niet bij. Om te kunnen sporten had ik op zaterdag een baantje bij de slager, maar op zondag sporten was geen optie. Toen ik kon gaan werken bij de plaatselijke fietsenwinkel werd dat anders. Daar mocht ik eerder weg als ik op zaterdagmiddag een wedstrijd had. Ik begon wedstijden te winnen en kwam in de nationale selectie terecht. Op het WK voor junioren in 2003 in het Canadese Hamilton won ik een bronzen medaille op de tijdrit. Ja, toen ontdekte ik voor mijzelf wel dat ik er echt goed in was.”

Iris vertelt dat ze toen heel onbevangen met wielrennen bezig was. “Dat was ook mijn kracht. Voor mij is er ook altijd een leven naast het wielrennen geweest. Natuurlijk, als profwielrenster ben je 180 dagen per jaar van huis maar ik probeerde zoveel mogelijk mijn sociale leven te onderhouden. Ook deed ik een studie industrieel product ontwerpen, waarmee ik ook aan de slag ben gegaan. Ik wilde niet een topsporter met oogkleppen op worden.”

Succes

Op haar achttiende werd ze profwielrenster. Twaalf jaar lang fietste Iris bij verschillende ploegen, waaronder de Rabobankploeg van Marianne Vos. Haar grootste succes boekte ze in 2014 toen ze Nederlands kampioen werd op de weg. “Ik heb niet veel gewonnen, maar het zijn wel zeges die je blijft herinneren”, lacht ze. “Altijd met een mooie solo om als eerste over de meet te komen. Ik heb veel moeten knechten ook. Voor meiden die heel veel wonnen, zoals Marianne Vos en Kirsten Wild. Ik heb er veel voldoening uitgehaald dat ik met het team belangrijke wedstrijden als de Ronde van Italië en klassiekers heb gewonnen. Natuurlijk was het ook wel eens lastig, zeker als ik voor iemand moest rijden die ik niet beter vond dat mijzelf. Maar als je ouder wordt ken je ook goed je eigen kwaliteiten én beperkingen. Ik ben niet iemand die veel wint. Maar ik wilde wel een paar wedstrijden per jaar hebben waar ik voor mijn eigen kans mocht gaan. Ook werd ik een wegkapitein, iemand die de wedstrijd goed kan lezen en de koers uitstippelt. Ik vond het bovendien leuk om een mentor te zijn voor de jonge wielrensters en hen te helpen om hun weg te vinden als prof in het peloton. Dat laatste heb ik als negentienjarige wel gemist.”

Machtsmisbruik

Momenteel staat machtsmisbruik volop in de aandacht. In haar jaren als profwielrenster kwam Iris dit veel tegen. Zij heeft daarom Cyclists’ Alliance opgericht, een vakbond die de belangen van wielrensters te behartigen. “Het gaat om verschillende vormen van grensoverschrijdend gedrag. Rensters maken zich enorm afhankelijk van hun ploeg. Hebben er veel voor over om als prof te kunnen fietsen. Het gaat dan niet om de toppers maar om de vele rensters die daar onder zitten. Het gaat bijvoorbeeld om contractuele zaken. Een sponsor die er midden in het seizoen mee stopt en je voor de keus stelt: of het seizoen afmaken en geen geld krijgen of je bent per direct geen prof meer. Of bijvoorbeeld dat in je contract staat dat je ontslagen wordt als je zwanger raakt. Dat zijn heel lastige dingen. Maar denk ook aan ploegleiders die op 10 centimeter staan te schreeuwen dat je een te dikke kont hebt en dat je daarom geen koolhydraten meer te eten krijgt of dat je waardeloos hebt gereden en dat je niet naar de masseur mag. In Nederland hebben we de zaken goed voor elkaar, maar dat is niet overal zo. Het lijkt het Wilde Westen soms wel. Er wordt misbruik gemaakt van de kwetsbare positie van deze vrouwen. Ik fietste op het eind van mijn carrière bij een Zwitserse ploeg en al snel was mij duidelijk dat mijn normen en waarden die niet overeenkwamen met wat hier allemaal gebeurde. Maar de rensters die al enige tijd voor deze ploeg reden vonden het doodnormaal. Jonge meiden krijgen ook de indruk dat grensoverschrijdend gedrag normaal is in het peloton. Komt ook omdat er door schaamte niet over gepraat wordt. Daarom vind ik de metoobeweging zo goed: vrouwen komen erachter dat ze niet alleen staan en durven nu aan te geven dat het zo niet langer kan.”

Toe aan een
nieuwe uitdaging

Voorbeeld

Iris is onlangs gestopt met professioneel wielrennen. “Ik heb altijd gemerkt dat ik mij ontwikkelde als wielrenner. Op een gegeven moment stopte dat en was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Als ik terugkijk op mijn carrière ben ik zeker tevreden. Wellicht had ik meer kunnen winnen als ik andere keuzes had gemaakt of een ander persoon was geweest. Natuurlijk kijk ik met plezier naar mijn overwinningen maar het mooiste vond ik het samenwerken in een ploeg. Ik heb er vriendinnen aan over gehouden. We zijn nu in Apeldoorn en vanochtend heb ik hier heerlijk gefietst met twee oud-ploeggenotes, waarvan er één al jaren gestopt is. Dat vind ik echt geweldig.”

Het is nu tijd voor andere dingen. “Naast de vakbond richt ik mij op het ontwerpen van mijn eigen fietskledingmerk IRIS. Dat ben ik ook altijd blijven doen. Ik heb het nodig gehad om niet alleen gericht te zijn op fietsen. Ook ga ik aan de slag als ploegleider bij Delta Cycling Rotterdam. Een mannenploeg inderdaad. Voor mij speelde absoluut niet dat ik als vrouw aan de slag ga in een mannenwereld. Datzelfde geldt voor de ploeg maar ik besef dat mensen hier anders tegenaan kijken en het bijzonder vinden. Voor mij was het belangrijkste dat het een goede ploeg is met visie. Het gaat bovendien om jonge talentvolle gasten. Bij een vrouwenploeg aan de slag wilde ik niet, want dat betekent belangenverstrengeling met de vakbond. Wereldkampioene Chantal Blaak zei laatst nog tegen mij: ‘op deze manier doe jij juist heel veel voor het vrouwenwielrennen en laat je zien dat je om je kwaliteiten deze baan hebt gekregen.’ Of ik mij als een voorbeeld zie? Ik hoop in elk geval wel andere mensen te inspireren.”

Geloof

Dat heeft ook te maken met Iris’ geloof. “Ik ben christen. Voor mij is het wel een worsteling geweest om mijn geloof en topsport te combineren. Topsport is egoïstisch. Hoe kun je dat rijmen met het christelijke geloof dat je leert om nederig te zijn? Als andere wielrensters erachter kwamen dat ik christen was reageerde zij met: ‘jij? Dat had ik echt nooit gedacht!’. Dat vond ik moeilijk. Maar later kwam ik erachter dat veel te maken heeft met vooroordelen die mensen over christenen hebben. Ik ben zelf best een pittige dame, dat is niet het beeld dat zij van gelovigen hebben. Ik ben juist uitgekomen op mijn manier van geloven. Ik heb hierin veel gehad aan mijn Bijbelstudiegroep, waar ik ook over deze dingen kon praten. In topsport gaat het om winnen, maar je kunt je wel op andere manieren voor mensen zijn, ook in je wielerploeg. Ik merkte dat daardoor rensters mij zelf opzochten met vragen. Ik denk aan een ploeggenote die mij vertelde dat haar broer die dag een hersenoperatie moest ondergaan. Wij waren op trainingskamp. Zij vond het vreselijk dat zij er niet bij haar familie kon zijn. Mijn ploeggenote wilde een kaarsje voor hem gaan branden en vroeg mij om mee te gaan. Onderweg hebben we veel over het geloof gesproken. Mijn geloof maakt mij wie ik ben. En ik heb mijn talent om hard te fietsen van God gekregen. Ik geef op mijn manier handen en voeten aan mijn geloof. Dat is een heel proces, maar dat geldt volgens mij voor iedereen. Ik heb een jaar lang de sticker ‘geen paniek, Jezus leeft!’ op mijn fiets gehad. Met de Bijbelstudiegroep waren we op Opwekking en kwamen we deze sticker tegen. Ik kreeg daar leuke reacties op. En rensters spraken me even aan voor de start. Het hielp mij ook. Vooral om te relativeren. ‘Het is maar wielrennen’, dat zegt mijn vader altijd. Als topsporter moet je niet teveel relativeren maar het is wel heel goed om je te blijven realiseren dat er veel meer is dan fietsen. Het geloof is voor mij daarin heel belangrijk.”

Foto: Maarten de Groot Photography
Meer informatie over Iris Slappendel en wat zij allemaal doet: www.i-ris.cc

Uw mening gevraagd

Op de Uitdaging website treft u een groot aantal enquêtes aan. U kunt bij iedere enquête één keer uw mening geven. De resultaten ziet u nadat u zelf aan een enquête hebt deelgenomen.

Deelname is absoluut anoniem.

Klik hier als u uw standpunt bij een onderwerp wilt uitleggen!

Snelle herdruk voor boek 'Naar het hart van de zee'l

Deze week verscheen de herdruk van het boek Naar het hart van de zee van Bo van Scheyen. Dit verhaal over de wonderlijke redding van een Zeeuwse visser raakt veel mensen in het hart.

Het is het verhaal van Rob van Belzen, visserman en schipper op  de trawler ARM-14, die overboord slaat en urenlang in het koude water ligt. In Naar het hart van de zee. Over de wonderlijke redding van een Zeeuwse visser beschrijft journaliste en filmmaker Bo van Scheyen het waargebeurde verhaal van Van Belzen, dat een keerpunt vormde in zijn leven.

Kamer: Investeer 10 miljoen in het noodhulpcluster DRA

De Tweede Kamer wil dat er 10 miljoen wordt geïnvesteerd in het noodhulpcluster Dutch Relief Alliance (DRA). Vandaag werd in de Tweede Kamer een amendement aangenomen van ChristenUnie-Kamerlid Joël Voordewind wat de regering oproept om deze investering te doen. De DRA is een alliantie van noodhulporganisaties zoals  ZOA, World Vision, Tear en Dorcas.

Bijeenkomst 'Weg met zending?'

MissieNederland (voorheen EA-EZA) houdt vrijdag 8 februari (13.00 uur) de studiemiddag ‘Weg met zending?’ Die gaat over de vraag of zending tegenwoordig niet moet verschuiven van organisaties naar de lokale kerk en minder op het buitenland dan op het profetische geluid van de kerk liggen.

Door Johan Th. Bos

Dr. Paul Bendor-Samuel van het Oxford Centre for Mission Studies en drs. Kathleen Ferrier spreken er. Er zijn plenaire sessies en workshops, over onder meer actuele trends, betrekken van de gemeente bij zending, jongeren in missionair werk. Roeping, leren van migranten en wederkerigheid in zending.

De presentatie in de plenaire sessie en de workshopws van dr. Paul Bendor-Samuel worden in het Engels gehouden. Hij groeide op in Brazilië en West-Afrika, studeerde medicijnen in Engeland en werkte na een theologische opleiding in christelijk ontwikkelingswerk in Noord-Afrika. Daarna leidde hij twaalf jaar lang Interserve International. Sinds 2016 is hij directeur van het Oxford Centre for Mission Studies (OCMS) in het Verenigd Koninkrijk, dat zich richt op onderzoek en toegepaste programma’s voor de zendingspraktijk.

Kathleen Ferrier werkte van 1984 tot 1994 in Latijns-Amerika in ontwikkelingssamenwerking en was daarna in Nederland secretaris van Samen Kerk in Nederland (SKIN). In 2002 werd zijn CDA-kamerlid, van 2014 tot 2018 werkte zij als docent in Hongkong en onlangs werd zijn benoemd tot Honorary Professor van de Asian University for Women.